بر اساس نتایج مطالعات انجام شده ، پروتئین خاصی از چربی بدن آزاد می شود که توانایی تبدیل سلول غیر سرطانی را به سلول سرطانی دارد . چربی تجمعی در ناحیه شکم در مقایسه با چربی زیر پوست توانایی بیشتری در آزادسازی این پروتئین و رشد تومور دارد . این یافته علمی کمک می کند تا با تغییر رژیم غذایی و مداخلات درمانی تعداد موارد ابتلا را کاهش دهیم .
چاقی مفرط با افزایش خطر ابتلا به سرطان های پستان ، روده ، پروستات ، رحم و کلیه همراه است . شاخص توده بدنی یا BMI بهترین شاخص در پیش بینی میزان خطر نیست . چاقی شکمی یا به تعبیر بهتر سطح پروتئینی به نام فاکتور رشد فیبروبلاست (FGF-2) عامل بهتری برای پیش بینی خطر سرطانی شدن سلول است .
دو لایه چربی شکمی وجود دارد . لایه سطحی تر که چربی زیر جلدی است و لایه زیرین که چربی احشایی است و مضرتر است . فاکتورهای دیگری نظیر استروژن از چربی بدن آزاد می شوند که میتواند بر میزان خطر ابتلا به سرطان اثر سوء داشته باشد .
با انتخاب رژیم غذایی سالم ، فعالیت بدنی منظم و اجتناب از عادت های مضر مثل سیگار کشیدن می توان میزان خطر را کاهش داد .