خیلی از مردان مسن‌تر مبتلا به مراحل اولیۀ سرطان پروستات، ممکن است بتوانند از درمان خودداری کنند

خیلی از مردان مسن‌تر مبتلا به مراحل اولیۀ سرطان پروستات، ممکن است بتوانند از درمان خودداری کنند.

Many Older Men With Early-Stage Prostate Cancer May Be Able To Avoid Treatment

در میان مردان پا به سن گذاشتۀ مبتلا به مراحل اولیۀ سرطان پروستات، اکثریت آنها که انتظار مراقبانه را، به‌جای درمان فوری سرطان، برمی‌گزینند، یا به درمان احتیاج پیدا نخواهند کرد و یا قبل از پیشرفت قابل توجه سرطانشان، به‌دلایل دیگر می‌میرند. این نتایج در نخستین سمپوزیوم سرطان تناسلی ارائه شد، که توسط انجمن انکولوژی بالینی (ASCO)، انجمن انکولوژی و رادیولوژی درمانی (ASTRO) و انجمن انکولوژی اوردلوژیک (SUO) نیز، تأیید شد.

اگر سرطان پروستات دقیقاً محدود به پروستات باشد، توسط جراحی یا پرتودرمانی درمان‌پذیر است. به هر حال، برای سود بردن از درمان علاج‌بخش، لازم است که امید به زندگی بیمار، ۱۰ تا ۱۵ سال باشد. بیماران ممکن است از خود بپرسند: اگر احتمال معالجه وجود دارد؟ آیا درمان لازم است؟ درمان سرطان پروستات یک تصمیم کاملاً شخصی است، و عده‌ای از بیماران درمان تهاجمی را انتخاب خواهند کرد، در حالی‌که بقیه بیماران انتخاب نمی‌کنند.

بیمارانی که مراحل اولیۀ سرطان پروستات در آنها تشخیص داده شده است، باید بین «انتظار مراقبانه»، درمان‌های تهاجمی‌تر با پرتورسانی یا جراحی، یا شرکت در پژوهش‌های بالینی یکی را انتخاب کنند. متأسفانه، هنوز مطالعه‌های بالینی به‌خوبی کنترل شده، برای مقایسۀ این رویکردهای درمانی، صورت نگرفته است.

برای پیگیری نتایج وضعیت مردان مسن درمان نشدۀ مبتلا به مراحل اولیۀ سرطان پروستات، پژوهشگران، اطلاعات یک مرکز ثبت بزرگ سرطان را ارزیابی کردند. این مطالعه دربارۀ تشخیص سرطان پروستات، از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ اطلاعاتی را جمع‌آوری کرد و کانون توجه آن، مردان مبتلا به سرطان پروستات مرحلۀ T1 یا T2 بود که هیچ‌گونه درمان سرطان ، جراحی، پرتودرمانی یا هورمون‌درمانی، طی ۶ ماه پس از تشخیص سرطان پروستات، دریافت نکرده بودند.

یک شاخصۀ مهم این مطالعه این بود که بعد از گسترش وسیع غربالگری پی. اس. ای (PSA)، تنظیم شد. بسیاری از مطالعه‌های پیشین در مورد انتظار مراقبانه، پیش از دورۀ غربالگری PSA تنظیم شده بودند که احتمالاً، دیگر مناسب نخواهند بود.

اطلاعات بیش از ۹.۰۰۰ مرد در دسترس بود، که سن آنها در زمان تشخیص سرطان پروستات، از ۶۶ تا ۱۰۴ سال، با میانگین ۷۷ سال بود.

۳۰% از مردان، در نهایت درمان سرطان دریافت کردند. میانگین فاصله، بین زمان تشخیص تا شروع درمان، بیش از ۱۰ سال بود.
طی دورۀ مطالعه، اکثریت مردان یا به‌دلایل دیگری غیر از سرطان پروستات مردند و یا بدون پیشرفت محسوسی در سرطانشان، زنده ماندند.
اگرچه مرگ ناشی از سرطان پروستات معمول نبود، احتمال آن با توجه به مرحلۀ سرطان پروستات، متغیر بود. بعد از ۱۰ سال، ۵ تا ۷ درصد از مردان در مرحلۀ پایین یا متوسط سرطان، بر اثر سرطان پروستات مرده بودند، در مقایسه با ۲۳ درصد از مردانی که در مرحلۀ بالای سرطان مردند.
این مطالعه توسط دکتر گریس لو- یاو (Dr.Grace Lu-Yao)، اپیدمیولوژیست سرطان مرکز سرطان نیوجرسی و دانشیار مدرسۀ پزشکی روبرت وود جانسون UMDNJ و مدرسۀ

بهداشت همگانی، رهبری شد. در یک بیانیۀ تنظیم شده، دکتر لو- یاو توضیح داد که «از آنجا که درمان سرطان پروستات با عوارض جانبی قابل توجهی همراه است، دانسته‌های ما می‌تواند به بیماران کمک کند تا تصمیمات آگاهانۀ بهتری دربارۀ مناسبت‌ترین رویکرد درمانی برای خود بگیرند و بتوانند بدون عوارض نامطلوب بر روی سلامتی آنها، از درمان اجتناب کنند.» دکتر لو- یاو خاطرنشان کرد که به هر حال، مردانی که درمان فوری را دریافت نمی‌کنند، نیاز خواهند داشت که به دقت، نشانه‌های پیشرفت سرطان آنها تحت‌نظر قرار داشته باشد.

دکتر لو- یاو و همکارانش نتیجه‌گیری کردند که «نظارت فعال می‌تواند یک گزینۀ منطقی برای بیماران مسن مبتلا به سرطان پروستات موضعی باشد، به‌ویژه، در میان آنهایی که مبتلا به مرحلۀ بالای سرطان نیستند.»

مردان مبتلا به مراحل اولیۀ سرطان پروستات ممکن است بخواهند که در مورد تمام گزینه‌های مدیریت سرطان خود، با پزشکشان صحبت کنند.