بررسی پیامدهای سرطان پروستات (خلاصۀ گزارش)

بررسی پیامدهای سرطان پروستات (خلاصۀ گزارش)

بررسی پیامدهای سرطان پروستات (PCOS)، از سال ۱۹۹۴ توسط محققان مرکز ملی سرطان آغاز شد. این بررسی، اثر درمان‌های سرطان پروستات در مراحل اولیه را بر کیفیت زندگی بیماران مطالعه می‌کند. PCOS با ۶ مرکز ثبت سرطان که بخشی از برنامه مراقبت، همه‌گیرشناسی و نتایج نهایی انستیتوی ملی سرطان هستند، همکاری می‌کند.

PCOS اولین ارزیابی منظم از کیفیت زندگی مربوط به سلامتی در بیماران سرطان پروستات است که در مراکز مراقبت‌های سلامت متعددی انجام می‌شود و مدلی برای مطالعاتی مشابه بعدی، در مقیاس وسیع و در مورد سرطان‌های دیگر، فراهم می‌کند. انتظار می‌رود که اطلاع بیش‌تر از آثار درمان، به بیماران، خانواده‌ها و پزشکان بالینی در انتخاب آگاهانه‌تر جایگزین‌های درمان کمک کند.

PCSO، همچنین، اطلاعاتی جزئی را دربارۀ الگوهای مراقبت سرطان پروستات فراهم می‌کند.

نتایج PCOS در نشریه‌های پزشکی مختلف، در سال‌های بعد، منتشر شده‌اند. نتایجی که قبلاً منتشر نشده‌اند، در انتهای این خلاصۀ گزارش فهرست شده‌اند.

پس زمینه

یکی از مشکلاتی که بیماران سرطان پروستات با آن مواجه‌اند، عدم قطعیت در مورد چگونگی برخورد با بیماری است. مثلاً، آیا مزیت‌های غربالگری سرطان پروستات از خطرهای جانبی آن مهم‌تر است؟ آیا جراحی بهتر از پرتودرمانی است یا در برخی موارد، درمان کردن بهتر از درمان نکردن است؟

تصمیم‌گیری دربارۀ درمان آسان نیست. یک مشکل این است که برای پزشک پیش‌بینی اینکه تومور به‌آرامی و بدون پیامدهای سلامتی برای بیمار رشد می‌کند یا اینکه به‌سرعت رشد می‌کند، و برای زندگی بیمار تهدیدکننده می‌شود، دشوار است. همچنین، آزمایشی که به مقایسۀ مزیت‌های نسبی پرتودرمانی، پروستات‌برداری رادیکال (عمل جراحی که کل غدۀ پروستات را همراه با بافت‌های نزدیک آن برمی‌دارد) و انتظار مراقبانه (بیمار درمان را، تا زمانی‌که علائم بیماری پیشرفت کند، به تأخیر می‌اندازد) با هم بپردازد، وجود ندارد. حدود ۸۰ درصد از مردان مبتلا به سرطان پروستات، مبتلا به مرحلۀ اولیۀ بیماری هستند.

با وجود همۀ این تردیدها، مشخص شده است که درمان‌هایی مانند ـ پرتودرمانی، پروستات‌برداری رادیکال یا هورمون‌درمانی ـ بر فعالیت ادراری، روده‌ای و جنسی اثر می‌گذارد. PCOS با جمع‌آوری اطلاعات جامع دربارۀ پیامدهای سلامتی روش‌های مختلف درمان سرطان پروستات، به بیماران، خانوادۀ آنها و پزشکان در اتخاذ تصمیماتی در مورد روش‌های درمانی کمک می‌کند.

جمعیت بیمار

در مطالعه PCOS‌‌اطلاعات ۳۵۰۰ مرد که سرطان پروستات آنها بین اکتبر ۱۹۹۴ تا نوامبر ۱۹۹۵ تشخیص داده شده است جمع‌آوری شده است.

۸۸ درصد بیماران، بیماری موضعی و ۴ درصد آنها علائم سرطان در اندام‌های دیگر داشتند. ۴۲ درصد مردان با پروستات‌برداری رادیکال، ۲۴ درصد با پرتودرمانی و ۱۳ درصد با هورمون‌درمانی درمان شدند و ۲۲ درصد هم هیچ درمانی را دریافت نکردند.

یکی از جنبه‌های منحصربه‌فرد این مطالعه این است که شرکت‌کنندگان، گروه بزرگی از بیماران با پس زمینه‌های قومی و نژادی مختلف هستند که در طیف وسیعی از مراکز مراقبت سلامت درمان شده‌اند. از آن‌سو، اغلب مطالعاتی قبلی فاقد تفاوت‌های قومی و نژادی بودند و به تعدادی کمی از مردان محدود می‌شدند که در مراکز سرطانی بزرگ یا مؤسسه‌های دانشگاهی درمان شدند.

جمع‌آوری اطلاعات

پرسش‌نامه‌ای برای بیماران در ۶، ۱۲، ۲۴ و ۶۰ ماه بعد از تشخیص اولیه، فرستاده شد. این تحقیق بر کیفیت زندگی ـ ناهنجاری ادراری، جنسی و روده‌ای ـ در مردان مبتلا به سرطان پروستات متمرکز شده بود.

یک جنبۀ منحصربه‌فرد جمع‌آوری اطلاعات PCOS، تلاش‌های فراوان برای به‌دست آوردن اطلاعات از سوابق پزشکی بیماران است. این اطلاعات شامل روش‌های ویژۀ تشخیص، میزان آنتی‌ژن ویژۀ پروستات و PSA، مرحلۀ بالینی و درجۀ تومور، جزئیات روش‌های درمان، به‌ویژه درمان هورمونی، و مشکلات روش‌های درمان است.

نتایج / موارد انتشار یافته

• ۵ سال بعد از تشخیص سرطان پروستات موضعی، بی‌اختیاری ادرار در مردانی که پروستات‌برداری رادیکال کرده‌اند، نسبت به آنهایی‌که پرتودرمانی خارجی کرده‌اند شدیدتر است. این دو شکل درمان به پیامدهایی مشابه در عملکرد جنسی می‌انجامد، چرا که در بیماران درمان شده با پرتودرمانی هم توانایی نعوظ به‌تدریج و ظرف ۵-۲ سال از شروع پرتودرمانی دچار اختلال می‌شود.

این مطالعه یک پیگیری ۵ ساله، مسبوق به یک مطالعۀ قبلی (پیگیری ۲ ساله) است که در یکی از این بخش‌ها به آن اشاره می‌شود. ۱.۱۸۷ نفر مرد در محدودۀ سنی ۷۴ – ۵۵ سالگی، که بخشی از PCOS بودند، در برنامۀ یک نظارت ۵ ساله، پس از تشخیص، ثبت‌نام کردند. ۹۰۱ نفر از آنها پروستات‌برداری رادیکال و ۲۸۶ نفر پرتودرمانی خارجی دریافت کرده بودند.

عملکرد کلی جنسی پس از پروستاتکتومی رادیکال و یا پرتودرمانی خارجی، تقریباً در یک سطح کاهش پیدا می‌کند. با این‌حال، از دست دادن توانایی در نعوظ در گروهی که پروستات‌برداری رادیکال کرده‌اند، بسیار شایع است. تقریباً ۱۶ – ۱۴ درصد از بیمارانی که پروستات‌برداری رادیکال و ۴ درصد از بیمارانی که پرتودرمانی خارجی کرده‌اند، طی ۵ سال قادر به نگه داشتن ادرار نبودند. اضطرار روده‌ای و درد بواسیر در آنهایی که پرتودرمانی خارجی می‌کنند، شایع تر است.

در گزارش‌های پیشین موجود در متون علمی، کاهش بیش‌تر عملکرد جنسی در بیماران درمان شده با پرتودرمانی خارجی، در مقابل بیماران درمان شده با پروستات‌برداری رادیکال، مشاهده نشده است. کاهش عملکرد کلی جنسی را می‌توان به افزایش شیوع ناتوانی جنسی نسبت داد.

نویسندگان متذکر شده‌اند که درمان سرطان پروستات موضعی، از زمانی‌که سرطان این بیماران در سال‌های ۱۹۹۵-۱۹۹۴، به‌طور اولیه مشخص شد، تغییر پیدا کرده است. پیشرفت روش‌های عمل جراحی و پرتودرمانی و رواج درمان‌های جدیدتر، مانند براکی‌تراپی و محرومیت از دریافت آندروژن، پیامدهای سلامتی متفاوتی را ایجاد می‌کند.

با استفاده از ثبت سوابق پزشکی و بررسی بیماران مبتلا به سرطان پروستات، این تحلیل‌ها از PCOS منتشر شدند. نخست، جدیدترین مطالعات فهرست شده‌اند:

• بیش‌تر مردانی که برای سرطان پروستات موضعی درمان شده‌اند، از انتخاب روش‌ درمانی خود راضی هستند.
  مردان مبتلا به مرحلۀ اولیۀ سرطان پروستات می‌توانند درمان تهاجمی یا درمان محافظه‌کارانه را انتخاب کنند. نویسندگان، ۲.۳۶۵ مرد مبتلا به سرطان پروستات موضعی را که در فاصلۀ اکتبر ۱۹۹۴ و اکتبر ۱۹۹۵ شناسایی شدند ارزیابی کردند. این افراد به مدت ۲۴ ماه پیگیری شدند. با مرور سابقۀ پزشکی و بررسی‌های کامل شدۀ بیماران، رضایت از درمان اندازه‌گیری می‌شود و اطلاعات جمعیت‌شناسی، اقتصادی اجتماعی و بالینی فراهم می‌شود.

به‌طور کلی، ۲/۵۹% از آزمایش شوندگان از انتخاب روش درمانی خود بسیار راضی و خشنود بودند. حس رهایی از سرطان (۴/۶۶%)، توانایی کنترل ادرار (۲/۶۴%)، توانایی کنترل مدفوع (۵/۶۰%)، عملکرد نرمال نعوظ (۹/۶۵%)، داشتن سلامتی عمومی مناسب (۳/۷۱%) و حفظ روابط اجتماعی (۱/۶۸%) به‌طور عمده، با رضایت از نوع درمان همراه است.

مردانی که درمان نکرده‌اند، نسبت به مردانی که درمان کرده‌اند، رضایت کم‌تری دارند (۵/۵۰%)بیش‌تر مردان از انتخاب روش درمان خود برای سرطان پروستات موضعی رضایت دارند. دریافت درمان با اعتقاد به رها شدن از سرطان، جلوگیری از مشکلات درمان، داشتن سلامتی عمومی و حمایت اجتماعی، به بیمار احساس رضایت می‌دهد.

• به‌طور متوسط، مردان درمان شده به دلیل سرطان پروستات، در دو سال بعد از تشخیص، می‌توانند بدون توجه به نوع درمان اولیه خود، کیفیت زندگی مشابهی را انتظار داشته باشند.

مردانی که از بی‌اختیاری ادرار یا ناتوانی جنسی رنج می‌برند، کیفیت زندگی نامطلوبی را گزارش می‌کنند. افراد بیمار باید خطرهای مهم اختلالات ادراری، روده‌ای و جنسی را که همراه با درمان‌های متفاوت سرطان پروستات است، بسنجند.

هدف این مطالعه، تعیین رابطۀ بین درمان اولیه، اختلالات ادراری، جنسی و کیفیت زندگی مربوط به سلامتی (HRQOL) در سرطان پروستات است. یک بررسی پایه از مردان مبتلا به سرطان پروستات، در سال‌های ۱۹۹۵–۱۹۹۴، با ۲۳۰۶ مرد در ۶ و ۱۲ ماه پس از تشخیص، کامل شد. این مردان همچنین، بررسی HRQOL دو سال بعد از تشخیص را کامل کردند. برای تعیین اینکه آیا درمان اولیه، اختلالات ادراری و جنسی با پیامدهای HRQOL، تقریباً دو سال بعد از تشخیص، در ارتباط هستند، از تحلیل‌های آماری استفاده می‌کنند.

نویسندگان متوجه شده‌اند که در مردان مبتلا به سرطان پروستات، درمان اولیه با کیفیت زندگی ۲ سال پس از درمان ارتباطی ندارند. عملکرد سیستم ادراری و آسیب به آن، با کیفیت نامطلوب زندگی مرتبط است. عملکرد جنسی و آسیب به آن، همچنین، با کیفیت بد زندگی ارتباط دارد، اگرچه این ارتباط مانند اختلال ادراری قوی نیست. این یافته‌ها نشان می‌دهد که تحقیقات آینده باید در جهت یافتن روش‌های بهبود پیامدهای مربوط به درمان یا کمک به بیمارن برای رویارویی بهتر با اختلالات جنسی یا ادراری بعد از درمان، سوق داده شود.

• درمان محرومیت از آندروژن، بعد از یک‌سال، احتمالاً عملکرد جنسی و احساس سالم بودن را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

تعداد زیادی از مردان مبتلا به سرطان پروستات موضعی، در ابتدا، به‌صورت محافظه کارانه درمان می‌شوند و برای سال اول جراحی و پرتودرمانی نمی‌کنند. در این مطالعه، ۶۶۱ مرد که اخیراً، سرطان پروستات موضعی آنها تشخیص داده شده بود، بیش از یک‌سال پیگیری شدند. بعضی مردان، در طول سال اول تشخیص، پرتودرمانی و جراحی دریافت نکردند. به ۲۴۵ نفر از بیماران درمان محرومیت از آندروژن (ADT) تجویز شد و ۴۱۶ نفر باقی‌مانده هیچ درمانی نشدند.

۸۰ درصد از مردانی که پیش از تشخیص، از نظر جنسی توانا بودند، پس از یک سال درمان با ADT، دچار ناتوانی جنسی شدند، در مقایسه با ۳۰ درصد از افرادی که هیچ درمانی دریافت نکردند.

بیماران تحت درمان ADTدر مقایسه با بیماران درمان نشده بعد از یک‌سال دچار کاهش قدرت جسمانی بیش‌تری شدند. بیماران تحت درمان با ADT، در شاخص آماری نشاط (قدرت حیات) کاهش آشکاری را نشان دادند. با این‌حال، بیماران تحت درمان با ADT، در مقایسه با افرادی که درمانی دریافت نکرده بودند، از تصمیم درمانی خود راضی بودند.

ADT، درمان معمول برای سرطان پروستات موضعی است. نویسندگان نتیجه گرفتند که مردانی که ADT را نخستین درمان خود انتخاب می‌کنند، باید آگاه باشند که عملکرد جنسی و برخی از توانایی‌های جسمانی آنها، در سال اول بعد از این درمان، تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

• بیش‌تر عوارض ناشی از هورمون‌ها، بعد از درمان به‌وسیلۀ جراحی، با عوارض هورمون‌درمانی دارویی مشابه است. مرحلۀ بیماری هنگام تشخیص اثر کمی بر نتیجه دارد.

این مطالعه پیامدهای سلامتی شامل ۴۳۱ مرد است که مبتلایان به همۀ مراحل سرطان پروستات (با تشخیص اخیر) در این گروه گردآوری شده‌اند. این افراد درمان اولیۀ محرومیت از آندروژن (AD) را دریافت کردند و در ۱۲ ماه اول تشخیص، درمان‌های دیگری به آنها تجویز نشد. مقایسه‌ها به لحاظ آماری، برای ویژگی‌های بالینی و جمعیت‌شناسی بیمار، زمان درمان و استفاده از ترکیب درمان آندروژن، تنظیم شده است.

بیش از نیمی از بیمارانی که درمان AD اولیه را انجام دادند، در ابتدا، سرطان پروستات موضعی داشتند. در این بیماران، تقریباً دو سوم آنها، خطر بالایی برای پیشرفت سرطان پروستات نشان دادند.

پیامدهای عملکرد جنسی، قبل و بعد از دریافت درمان AD، مشابه هم بودند. مردانی که درمان هورمون آزاد‌کنندۀ هورمون لوتئینیزه‌کننده (LHRH) را دریافت کردند، نسبت به آنهایی که بیضه‌برداری انجام دادند (عمل جراحی برای برداشتن یک یا هر دو بیضه)، ورم پستان بیش‌تری را گزارش کردند. (۹/۲۴ درصد در برابر ۷/۹ درصد). بیمارانی که درمان LHRH را دریافت کردند، در مقابل آنهایی که درمان بیضه‌برداری دریافت کردند، بیش‌تر احساس نگرانی و ناراحتی جسمی ناشی از سرطان یا درمانشان گزارش کردند. بیماران تحت درمان با LHRH، سلامتی کلی خود را، درمقایسه با بیماران تحت درمان با بیضه‌برداری، متوسط یا بد ارزیابی می‌کنند (۴/۳۵ درصد در برابر ۱/۲۸ درصد). همچنین، این افـراد، ‌بعد از درمان، احتمالاً کم‌تر خود را رها شده از  سرطان می‌دانند.

نویسندگان نتیجه گرفتند که اغلب پیامدهای سلامتی مربوط به ‌درمان محرومیت از هورمون به روش جراحی و یا درمان دارویی مشابه‌‌اند. مرحلۀ تشخیص اثر کمی بر پیامدها دارد. این نتایج، اطلاعات مفیدی را، با مقایسۀ جراحی و درمان دارویی AD، ارائه می‌دهد که پزشکان و بیماران، برای تصمیم‌گیری درباره روش درمان، استفاده می‌کنند.

• مردانی که اخیراً سرطان پروستات در آنها تشخیص داده شده است، پیش از تشخیص، مشکلات مربوط به بیماری اندکی را گزارش می‌کنند و درصد بالایی از مردان این موضوع را دقیقاً ۶ ماه بعد، به یاد می‌آورند.

در این مطالعه، نویسندگان می‌کوشند اطلاعاتی راجع به دقت وضعیت پایه سلامت هنگامی‌که اطلاعات ۶ ماه بعد جمع‌آوری می‌شود را به‌دست آورند.

به ۱۳۳ مرد مبتلا به سرطان پروستات، بعد از تشخیص، پرسشنامه‌ای را دادند و از آنها در مورد عملکرد ادراری، جنسی و روده‌ای، قبل از تشخیص، پرسیدند. وضعیت این افراد را دوباره با استفاده از همان روش در ۶ ماه بعد، بررسی کردند و از آنها خواستند تا عملکرد قبل از تشخیص را به یاد آورند. سپس این دو مورد با هم مقایسه شدند. بیش‌تر از ۷۰ درصد مردان، عملکرد قبل از تشخیص را، در ۱۲ مورد از ۱۷ مورد بررسی شده، به دقت خوبی به یاد آوردند. برای هر یک از این موارد که ۶ ماه بعد به یاد آورد شد، پاسخ بیش از ۶۹ درصد از مردان، مشابه بررسی وضعیت پایه بود. اطلاعات مطالعه، شواهد قانع‌کننده‌ای در این‌باره ارائه نمی‌کند که یادآوری، با توجه به روش درمان، تفاوت می‌یابد. به‌طور کلی، مطالعه‌ نشان می‌دهد که سازگاری منطقی و بالایی بین عملکرد وضعیت پایه (پیش از تشخیص) و برآوردهای ۶ ماه بعد از تشخیص وجود دارد.

نویسندگان، همچنین، متوجه شدند که سازگاری منطقی بالایی بین میزان تغییرات که پزشک بیان کرده است (معطوف به آینده)، در برابر میزان تغییرات که با نگاه به گذشته بعد از ۶ ماه، یادآوری می‌شود (معطوف به گذشته) وجود دارد.

این یافته‌ها، مبنایی برای استفاده از تخمین‌های معطوف به گذشته در مطالعۀ PCOS بنا می‌کنند که به‌وسیلۀ آن، می‌توان به تغییرات ایجاد شده در عملکرد ادراری، روده‌ای و جنسی دست یافت.

• مردان مبتلا به سرطان پروستات موضعی که به وسیلۀ پروستات‌برداری رادیکال درمان شده‌اند، نسبت به آنهایی که پرتودرمانی خارجی دریافت کرده‌اند، اختلالات ادراری و جنسی بیش‌تری را تجربه می‌کنند. از طرف دیگر، اختلالات روده‌ای در مردانی که تحت درمان پرتودرمانی خارجی هستند، شایع‌‌تر است.

۱۵۹۱ مرد ۷۴-۵۵ ساله، که به‌دلیل سرطان پروستات موضعی درمان شده‌ بودند، به مدت ۲ سال پیگیری شده‌ بودند. کسانی‌که پروستات‌برداری رادیکال شده بودند (۱۱۵۶)، نسبت به آنهایی که پرتودرمانی شده‌اند (۴۳۵)، بیش‌تر بی‌اختیاری ادرار داشتند (۶/۹ درصد در برابر ۵/۳ درصد) و بیش‌تر از آن رنج می‌بردند (۲/۱۱ درصد در برابر ۳/۲ درصد). مردان درمان شده با پروستات‌برداری، ناتوانی جنسی را هم بیش‌تر از گروه پرتودرمانی شده گزارش کردند (۶/۷۹ درصد در برابر ۵/۶۲ درصد). در مردان ۵۹-۵۵ ساله، آنهایی که باپروستات‌برداری درمان شده‌اند، بیش‌تر از آنهایی که پرتودرمانی شده بودند، از کاهش عملکرد جنسی رنج می‌بردند (۴/۵۹ درصد در برابر ۳/۲۵ درصد). به‌طور کلی در مردان گروه پروستات‌برداری رادیکال، برخی از آسیب‌های جنسی و ادراری در سال دوم بعد از درمان بهبود پیدا می‌کنند، درحالی‌که در مردان گروه پرتودرمانی، این آسیب‌ها همان‌گونه باقی می‌مانند یا به‌ندرت، بدتر می‌شوند.

دو سال بعد از درمان، مردانی که پرتودرمانی کرده‌اند، نسبت به مردانی که پروستات‌برداری رادیکال شده‌اند، اسهال و مشکلات روده‌ای بیش‌تری را گزارش داده‌اند ( به ترتیب ۲/۳۷ درصد در برابر ۹/۲۰ درصد و ۷/۳۵ درصد در برابر ۵/۱۴ درصد). به‌طورکلی، پروستات‌برداری بر عملکرد روده‌ای اثر کمی دارد، در حالی‌که بیماران تحت درمان پرتودرمانی، در ۴ ماه اول دریافت درمان، کاهش در عملکرد روده را تجربه می‌کنند و برخی از عملکردها، بعد از دو سال، بهبود پیدا می‌کند.

بین دو گروه، تفاوت آشکاری در وضعیت سلامتی جسمی یا سلامت ذهنی و عاطفی وجود ندارد.

• پروستات‌برداری رادیکال موجب اختلال جنسی و در برخی موارد، باعث اختلال عملکرد ادراری می‌شود.

حداقل ۴/۸ و ۹/۵۹ درصد از بیماران در مدت ۱۸ ماه یا بیش‌تر بعد از عمل جراحی، به ترتیب، دچار ناتوانی جنسی (ناتوانی در نعوظ) و بی‌اختیاری ادراری شدند. بعد از ۲۴ ماه، ۷/۸ درصد از بی‌اختیاری ادراری رنج می‌بردند. ۹/۴۱ درصد گزارش کردند که اختلال عملکرد جنسی آنها مشکل متوسط تا بزرگی است. با وجود این، اغلب مردان از انتخاب روش درمانی خود راضی بودند.

• درصد کمی از موارد سرطان پروستات که به‌تازگی تشخیص داده شده‌اند، شواهدی از متاستاز را در تصویربرداری شامل اسکن‌های استخوان، سی.‌تی.‌اسکن و MRIنشان می‌دهند.

کم‌تر از ۵ درصد از مطالعات تصویربرداری که بر بیماران با سرطان پروستات انجام می‌دهند، شواهدی از متاستاز را در نشان می‌دهند. به‌طور ویژه، کم‌تر از ۵ درصد مردان باPSA بین ۴- ۲۰ ng/ml و کم‌تر از ۲ درصد مردان با معیار گلیسون ۶ یا کم‌تر، اسکن‌های استخوان مثبت دارند. با این‌حال، در مردان با میزان PSA‌ سرم بیش‌تر از ۵۰ng/mL و معیار گلیسون بین محدوده ۱۰-۸، در بیش از ۶۰ درصد موارد شواهدی از متاستاز را نشان می دهند.

گزارش‌ها نشان دادند که پزشکان اسکن‌های استخوانی را برای تقریباً همۀ بیماران جدید و معاینه‌‌های CT را برای حدود نصف بیماران جدید تجویز می‌کنند. نتایج مثبت اندک، نویسندگان را بر آن می‌دارد که دربارۀ نسبت هزینه به منفعت تجویز تصویر‌برداری برای بیش‌تر مردانی که سرطان پروستات آنها به تازگی مشخص شده است، تردید کنند.

• سه عامل مهم که بهترین پیش‌بینی‌کننده احتمال گسترش بیماری به خارج از غدۀ پروستات هستند: سطح PSA، معیار گلیسون و سن.

محققان در حال جست‌وجو برای یافتن اطلاعاتی بالینی‌ هستند که بتواند گسترش سرطان پروستات را به خارج از کپسول احاطه‌کنندۀ غدۀ پروستات (گسترش خارج پروستاتی )، در مردانی که سرطان پروستات موضعی در آنها تشخیص داده شده (از طریق نمونه‌‌برداری) و از طریق پروستات‌برداری رادیکال درمان شده‌اند، پیش‌بینی کند. در این مطالعه ۱.۳۹۵ مرد شرکت کرده‌اند.

پژوهشگران دریافته‌اند که سطح بالای PSA، میزان بالای معیار گلیسون و سن بیش‌تر از ۷۰ سال، قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده‌های متاستاز هستند. آنها گزارش کردند که مردان مسن‌تر از ۷۰ سال با PSA بیش‌تر از ۲۰ng/mL و معیار گلیسون ۸ تا ۱۰، ۸۵%، احتمال ابتلا به سرطان خارج از غده پروستات دارند. در مقابل، مردان جوان‌تر از ۵۰ سال با PSA پایین‌تر از ۴۰ng/mL و معیار گلیسون کم‌تر از ۷، ۲۴ درصد احتمال انتشار سرطان به خارج از غده پروستات دارند. PSA قوی‌ترین پیشگویی‌کنندۀ واحد است. قومیت و منطقۀ سکونت برای پیش‌بینی متاستازمفید نیستند.

چون تنها حدود نیمی از مردان با بیماری موضعی بالینی که پروستات‌برداری رادیکال کرده‌اند، گسترش سرطان به خارج از کپسول پروستات را نشان داده‌اند، شاید بسیاری از بیماران در معرض خطر و مشکلات ناشی از جراحی قرار بگیرند، بدون اینکه امکان درمان واقعی داشته باشند. محققان، همچنین، خاطرنشان کرده‌اند که شاید لازم باشد محققان درباره این مطلب که معیار گلیسون مهش‌ترین شاخص تعیین‌کننده بقا است تجدید نظر کنند.

مطالعاتی در حال انجام

مطالعات در حال انجام در حال حاضر، عبارتند از:

• آثار درمان‌ها بر عملکرد ویژۀ بیماری و کیفیت زندگی، ۵ سال پس از تشخیص.
• استفاده از درمان‌های تکمیلی و جایگزین در زنده ماندگان از سرطان پروستات.
• خطر عود بیماری و استفاده از درمان‌های ثانویه برای سرطان پروستات
• درمان‌های به‌کار رفته برای رفع نقص عملکرد جنسی، بعد از درمان بیماری موضعی شده.