تحقیق سرطان کولورکتال از پژوهش غربالگری سرطان پروستات، ریه، کولورکتال و تخمدان (PLCO)

تحقیق سرطان کولورکتال از پژوهش غربالگری سرطان پروستات، ریه، کولورکتال و تخمدان

(PLCO(Prostate Lung Colorectal and Ovarian

نکات کلیدی پژوهش غربالگری سرطان پروستات، ریه، کولورکتال و تخمدان یا PLCO، یک پژوهش بالینی با مقیاس وسیع برای مشخص کردن این نکته است که آیا آزمایش‌های غربالگری سرطان‌های خاص میزان مرگ در اثر سرطان را کاهش می‌دهد یا نه. در پژوهش PLCO، محققان در حال بررسی سیگموئیدوسکوپیِِ انعطاف‌پذیر هستند. در هنگام سیگموئیدوسکوپی، یک وسیلۀ باریک دارای روشنایی که برای دیدن به‌کار می‌رود برای بررسی قسمت چپ یا انتهایی کولورکتوم داخل رکتوم گذاشته می‌شود. در یک مطالعه میزان شناسایی سرطان کولورکتال در افرادی که تحت غربالگری قرار گرفته بودند ۸/۱ در هر ۱۰۰۰ نفر در مورد زنان و ۸/۳ در هر ۱۰۰۰ نفر در جمعیت مردان بود، در حالی‌که میزان شناسایی آدنوم‌های پیشرفته (پولیپ‌های پیش سرطان) در جمعیت زنان ۲۳ در ۱۰۰۰ نفر و در مورد جمعیت مردان ۴۳ مورد در ۱۰۰۰ نفر بود.

پژوهش غربالگری سرطان پروستات، ریه، کولورکتال و تخمدان یا PLCO، یک پژوهش بالینی با مقیاس وسیع برای مشخص کردن این نکته است که آیا آزمایش‌های غربالگری سرطان‌های خاص میزان مرگ در اثر سرطان را کاهش می‌دهد یا نه. PLCO بررسی مؤثر بودن شناسایی زودهنگام سرطان پروستات، ریه، کولورکتال و تخمدان با استفاده از آزمایش‌های زیر است:

آزمایش انگشتی رکتوم و آزمایش خون مقدار آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) برای سرطان پروستات؛ عکس اشعۀ ایکس X برای سرطان ریه؛ سیگموئیدوسکوپیِ انعطاف‌پذیر برای سرطان کولورکتال؛ و سونوگرافی داخل واژنی و آنتی ژن سرطان خون، CA-125، برای سرطان تخمدان. غربالگری برای سرطان ممکن است پزشکان را قادر سازد تا بیماری را زودتر شناسایی کنند و با موفقیت درمان، و در نتیجه از مرگ پیشگیری کنند. مطالعات زیادی دربارۀ همه‌گیر شناسی و موارد دیگر نیز بخشی از این تحقیق هستند.

پژوهش PLCO با حمایت مالی و اجرای بخش پیشگیری سرطان در انستیتوی ملی سرطان در ۱۰ مرکز غربالگری در آمریکا انجام می‌شود:

Birmingham, Ala.; Denver, Colo.; Washington, D.C.; Honolulu, Hawaii; Detroit, Mich.; Minneapolis, Minn.; St. Louis, Mo.; Pittsburgh, Pa.; Salt Lake City, Utah; and Marshfield, Wis.

بین سال‌های ۱۹۹۳، زمانی که پژوهش شروع شد، و ۲۰۰۱، زمانی‌که انتخاب افراد تمام شد، ۹۴۲/۱۵۴ زن و مرد ۵۵ تا ۷۴ ساله به PLCO ملحق شدند. غربالگری شرکت‌کنندگانتا سال ۲۰۰۶ ادامه پیدا کرد. پیگیری‌های بیش‌تر تا حداقل ۱۰ سال دیگر برای مشخص کردن مزایا و زیان‌های آزمایش‌های غربالگری سرطانِِ مورد مطالعه، ادامه خواهد داشت.

همچنین پژوهش PLCO که با همکاری بخش ژنتیک و همه‌گیرشناسیِِ انجمن ملی سرطان انجام می‌شود شامل تحقیق در زمینۀ دلایل ژنتیک و محیطی سرطان (سرطان پروستات، ریه، کولورکتال و تخمدان و انواع دیگر سرطان) و مطالعۀ روش‌های جدید برای تشخیص زودهنگام سرطان است.

سابقۀ خانوادگی بیماری و سابقۀ شخصی بیماری التهاب روده یا پولیپ‌ها، عوامل شناخته‌شده‌ای هستند که خطر ابتلا به سرطان کولورکتال را در فرد افزایش می‌دهند. رژیمی که چربی زیاد و فیبر‌های غذایی کمی دارد نیز ممکن است خطر ابتلا را افزایش دهد. کولون و رکتوم پایینی‌ترین بخش‌های دستگاه گوارش هستند. کولون حدود ۵/۱ تا ۲ متر انتهایی روده و رکتوم حدود ۲۰ تا ۲۵ سانتی‌متر انتهایی کولون است. به دلیل ارتباط داشتن این نواحی، محققان معمولاً سرطان این نواحی را به‌عنوان یک سرطان واحد تلقی می‌کنند.

در پژوهش PLCO، محققان در حال بررسی سیگموئیدوسکوپیِ با انعطاف هستند. در سیگموئیدوسکوپی، یک وسیلۀ باریک دارای روشنایی است که برای دیدن به‌کار می‌رود به منظور بررسی قسمت چپ یا انتهایی کولورکتوم داخل رکتوم قرار داده می‌شود. افرادِ هدفِ PLCO که در سیگموئیدوسکوپی در آنها پولیپ یا توده دیده شد، معمولاً برای بررسی‌های بیش‌تر به‌منظور انجام کولونوسکوپی ارجاع داده می‌شوند، که در کولونوسکوپی تمام کولون و رکتوم بررسی می‌شود.

جمعیت بیماران، طرح پژوهش، و جمع کردن داده‌ها PLCO یک پژوهش اتفاقیِ کنترل شده که در آن ۹۴۲/۱۵۴ فرد ۵۵ تا ۷۴ ساله هنگام ورود به‌صورت تصادفی در دو گروه مطالعه گذاشته می‌شوند: نیمی از آنها غربالگری سرطان می‌شوند (گروه مداخله) و برای نیمی دیگر مراقبت‌های پزشکی رایج معمول انجام می‌شود (گروه کنترل). هر دو گروه به پرسش‌نامه‌های سالیانه دربارۀ سلامتشان پاسخ می‌دهند و برای مطالعۀ دلایل سرطان و نشانگر‌های اولیۀ سرطان (نشانگر‌های زیستی)، و از آنها نمونه‌های (آزمایش‌های) بیولوژیک (خون و بافت) می‌گیرند.

آزمایش سیگموئیدوسکوپی دو بار پیشنهاد می‌شود– در اولین بازدید و در سومین یا پنجمین بازدید سالانه، بسته به اینکه فرد چه زمانی در پژوهش PLCO شرکت کرده باشد. با اتمام حضور در پژوهش و غربالگری، محققان وضعیت شرکت‌کنندگان را در هر دو گروه به مدت حداقل ۱۳ سال از تاریخ ورود به پژوهش، ادامه می‌دهند.

نتایج/ انتشارات

نتایج بررسی‌های PLCO دربارۀ سرطان کولورکتال به شرح زیر انتشار یافته‌اند، مطالعات به ترتیب جدید بودن در ابتدا آمده‌اند:

غربالگری و مطالعات بالینی مربوط

• پژوهش PLCO برای بررسی مؤثر بودن غربالگری سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر یک فرصت استثنایی در یک جمعیت بزرگ و متفاوت عرضه می‌کند. نتایج غربالگری ابتدایی و ۱۲ ماه پیگیری بعدی، قابل مقایسه با مطالعات دیگر است.

از ۷۷/۴۶۵ فردی که به‌صورت تصادفی در گروه غربالگری قرار گرفتند، ۶۵۸/۶۴ (۸۳ درصد) نفر آزمایش سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر شدند. در کل ۱۸ درصد زنان و ۲۸ درصد مردان غربالگری مثبت داشتند (مثلاً یک ضایعه یا یک توده گزارش شد). میزان شناسایی سرطان کولورکتال در کسانی که غربالگری می‌شدند ۸/۱ در ۱۰۰۰ زن و ۸/۳ در ۱۰۰۰ مرد بود، در حالی‌که میزان شناسایی آدنوم‌های پیشرفته (پولیپ‌های پیش سرطانی) ۲۳ در ۱۰۰۰ زن و ۴۳ در ۱۰۰۰ مرد بود. به‌خاطر وسعت جمعیت مورد مطالعه، مناطق جغرافیایی وسیع، مشخصه‌های پیگیری، نتایج پژوهش PLCO معیاری برای غربالگری سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر در آمریکا عرضه می‌کند.

منابع:

Weissfeld JL, Schoen RE, et al. “Flexible Sigmoidoscopy in the PLCO Cancer Screening Trial: Results from the Baseline Screening Examination of a Randomized Trial.” Journal of the National Cancer Institute, Vol. 97, No. 13. July 6, 2005.

• تکرار غربالگری سیگموئیدوسکوپی با انعطاف، سه سال بعد از یک نتیجۀ آزمایش منفی، مناطق غیرطبیعی یا توده‌هایی را در بخش پایینی کولون شناسایی می‌کند.

پژوهش PLCO در حال بررسی اثر سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر (FSG) در میزان مرگ ناشی از سرطان کولورکتال است. در این پژوهش، گروه مداخله را به محض ورود به مطالعه، و پس از سه سال غربالگری کردند. کسانی که در این تحقیق وارد شدند در ابتدا یک سیگموئیدوسکوپی با انعطاف شدند که نشان داد هیچ‌گونه منطقۀ غیرطبیعی یا توده‌ای ندارند و سپس بعد از سه سال یک سیگموئیدوسکوپی با انعطاف دیگری برای غربالگری روی آنها انجام شد.

از بین ۵۸۳/۱۱ فردی که در سیگموئیدوسکوپی با انعطاف اولیه هیچ‌گونه توده یا منطقۀ غیرطبیعی نداشتند، ۳۱۷/۹ نفر (۴/۸۰ درصد) بعد از سه سال برای انجام غربالگری مجدد مراجعه کردند. از کسانی که دوباره مراجعه کردند، در ۲۹۲/۱ نفر (۹/۱۳ درصد) یک پولیپ یا یک توده شناسایی شد. از آنها که پولیپ یا توده داشتند، ۹۵۱ نفر (۶/۷۳ درصد) به انجام غربالگری پیگیرانه، کولونوسکوپی یا تکرار سیگموئیدوسکوپی با انعطاف ادامه دادند. مشخص شد که ۲۹۲ نفر (۱/۳ درصد) در بخش انتهایی کولون خود آدنوم (یک پولیپ پیش سرطانی) دارند و ۷۸ نفر (۸/۰ درصد) آدنومی پیشرفته یا سرطان دارند.

مرجع:

Schoen RL, Pinsky PF, et al. “Results of Repeat Sigmoidoscopy 3 Ywars After a Negative Examination. “Journal of the American Medical Association. Vol.290, No. 1. July 2,2003.

• نتایج به‌دست آمده از دومین غربالگری برای شرکت‌کنندگان در پژوهش PLCO مشخص کرد که دستیابی به موافقت بیماران برای تکرار سیگموئیدوسکوپی با انعطاف امکان‌پذیر است. گرچه ممکن است جنسیت بیماران در موافقت برای تکرار سیگموئیدوسکوپی با انعطاف اثر داشته باشد، یعنی در مورد زنان احتمال کم‌تری برای مراجعه جهت غربالگری پیگیرانه وجود دارد.
  این مطالعه از ۱۶۴/۱۰ بیمار شرکت‌کننده در پژوهش غربالگری PLCO که غربالگری اولیه منفی/ طبیعی داشتند تشکیل شده بود. به این بیماران جهت تکرار سیگموئیدوسکوپی با انعطاف سهسال پس از غربالگری اولیه نوبت داده شد، که تقریباً ۸۷ درصد آنها مراجعه کردند.

میزان عدم تمایل به انجام سیگموئیدوسکوپی مجدد بسته به جنسیت فرق زیادی داشت. بدین معنی که زنان دو برابر مردان در سال سوم از حضور در کلینیک خودداری کردند، و زنانی که در سال سومدر کلینیک حاضر شدند بیش از دو برابر مردان از انجام سیگموئیدوسکوپی مجدد خودداری کردند.

مرجع:

Weissfeld JL, Ling BS, et al. “Adherence to Repeat Screening Flexible Sigmoidoscopy in the Prostate, Lung, Colorectal, and Ovarian (PLCO) Cancer Screening Trial.” Cancer. Vol. 94, 2002.

• در کل تصور بیماران دربارۀ کولونوگرافی CT (کولونوسکوپی مجازی) و هم دربارۀ کولونوسکوپی متداول (سنتی) مشابه و مثبت است، و نسبت به آمادگی پیش از کولونوسکوپی نظر مساعدی ندارند. اکثر بیماران گفته‌اند که برای ارزیابی بعدی، کولونوسکوپی مجازی را ترجیح می‌دهند.
  کولونوگرافی CT یا کولونوسکوپی مجازی آزمایش جدیدتری برای شناسایی اختلالات کولورکتال است. برای بررسی سطح مخاطی کولون از تصاویر سه‌بعدی که توسط کامپیوتر ایجاد شده استفاده می‌شود و برای دیدن ساختار کولون از تصویر دوبعدی استفاده می‌شود. این روش جایگزین غیرتهاجمی مزایای متعددی را نسبت به کولونوسکوپی متعارف به بیمار عرضه می‌کند: نیازی به تجویز  آرام‌بخش و نظارت علائم حیاتی نیست و دورۀ بهبودی ندارد. نکات منفی این روش شامل نیاز به انجام آمادگی مرسوم روده و احساس ناراحتی به‌خاطر دمیدن گاز به داخل کولون برای بزرگ کردن آن منطقه (insufflations) است.

کلاً ۱۲۰ بیمار برای انجام این مطالعه جمع‌آوری شدند. بیمارانی که در این مطالعه شرکت داده شده بودند به دلایلی خطر ناهنجاری‌های کولورکتال در آنها بالا بود، این دلایل عبارتند از: پولیپ‌های مشکوک، خونریزی از رکتوم، خون در مدفوع، سابقۀ قبلی پولیپ، یا سابقۀ خانوادگی یا شخصی سرطان کولورکتال. این بیماران کولونوسکوپی مجازی شدند و سپس در همان روز از آنها کولونوسکوپی متداول (سنتی) به عمل آمد.

مطالعه نشان داد که تصور بیماران هم در مورد کولونوسکوپی مجازی و هم در مورد کولونوسکوپی سنتی بعد از انجام این روش‌ها بهبود یافت. بیماران به سؤالاتی که دربارۀ خجالت و درد ناشی از کولونوسکوپی در هر دو آزمایش پرسیده می‌شد با کلماتی مثل «نه» تا «کم» پاسخ دادند. استقبال کلی از آزمایش‌ها مطلوب بود و در کولونوسکوپی و کولونوسکوپی مجازی مشابه بود. اکثر بیماران با کلمات «ناخوشایند نبود» تا «کمی ناخوشایند» نظر خود را بیان می‌کردند و نظرات نا‌مساعد در مورد آماده‌سازی روده منفی‌ترین مورد بود.

مرجع:

Pinsky PF, Schoen, RE et al. “Predictors of Advanced Proximal Neoplasia in Persons with Abnormal Screening Flexible Sigmoidoscopy.” Clinical Gastroenterology and Hepatology. Vol. 1, 2003.

در گروهی از بیمارانی که تعداد زیادی پولیپ داشتند، بنابر نظر متخصصین رادیولوژی کولونوسکوپی مجازی و کولونوسکوپی متداول، ضایعات مشابهی را پیدا کردند.
ارزیابی کولونوسکوپی مجازی به‌عنوان یک آزمایش غیرتهاجمی کولون با چالش‌های جدیدی همراه است. تخمین‌های اولیه دربارۀ عملکرد تشخیصی کولونوسکوپی مجازی امیدوارکننده ولی متغییر بوده است.

هدف این مطالعه ارزیابی انطباق نتایج تشخیص پولیپ کولورکتال توسط یک متخصص رادیولوژی در گروهی از بیمارانی بود که پولیپ‌های زیادی داشتند. این گروه بیماران که مشکوک به داشتن پولیپ بودند، ابتدا با کولونوسکوپی مجازی و سپس با کولونوسکوپی متعارف در یک روز آزمایش شدند. تصاویر به‌طور جداگانه توسط چهار متخصص رادیولوژی با تجربه مورد تفسیر قرار گرفت و در نتیجه کلاً ۱۵۷ ضایعۀ کولورکتال با اندازۀ ۴ تا ۳۰ میلی‌متر در کولونوسکوپی متعارف مورد تأیید قرار گرفت که با یافته‌های کولونوسکوپی مجازی تطابق داشت و در تحلیل کلی یک توافق ۷۵ درصدی را بین ۴ نفری که آزمایش را تفسیر می‌کردند، نشان می‌داد.

مرجع:

McFarland EG, Pilgram TK, et al. “CT Colonography: Multiobserver Diagnostic Performance.” Radiology. Vol. 225, 2002

در حدود ۷۰ درصد از کسانی که با سیگموئیدوسکوپی غربالگری شدند، راضی به نظر می‌رسیدند و می‌گفتند که این روش راحت‌تر از آن بود که انتظار داشتند، و فقط ۱۵ تا ۲۵ درصد می‌گفتند که این روش ناخوشایندی است. به‌هرحال پزشکان نباید دلیل درخواست نکردن غربالگری سیگموئیدوسکوپی را ناراحت بودن آن برای بیمار بدانند.
معمولاً پزشکان احساس ناراحتی بیمار را دلیل عدم تجویز سیگموئیدوسکوپی ذکر می‌کنند، اما معمولاً تجربۀ بیمار در طول سیگموئیدوسکوپی به درستی مورد مطالعه قرار نگرفته است. در این آزمایش محققان یک بررسی را انجام دادند که برای اندازه‌گیری (میزانِ) رضایت بیماران در مورد غربالگری ماموگرافی (تصویر‌برداری از پستان) طراحی شده بود. سؤال‌ها دربارۀ غربالگری به‌وسیلۀ سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر روی موارد زیر تمرکز داشت: راحتی، در دسترس بودن، مهارت پرسنل، محیط فیزیکی، شایستگی تکنیکی مشاهده شده، درد و احساس ناراحتی، انتظارات و عقاید، و رضایت کلی.

کلاً ۲۲۱/۱ نفر بعد از سیگموئیدوسکوپی مورد نظر‌سنجی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بیش از ۹۳ درصد شرکت‌کنندگان موافق یا بسیار موافق بودند که ممکن است در آینده بخواهند آزمایش دیگری بشوند. ۹/۷۴ درصد ممکن بود این روش را قویاً به دوستان خود توصیه کنند. در مورد درد و احساس ناراحتی، ۲/۷۶ درصد قبول یا خیلی قبول داشتند که آزمایش باعث ایجاد درد زیادی نشد، ۱/۷۸ درصد گفتند که آزمایش باعث ناراحتی زیادی نشد، و ۵/۶۸ درصد فکر می‌کردند که آزمایش از چیزی که انتظارش را داشتند راحت‌تر بود. ۱۵ تا ۲۵ درصد بیماران گفتند که درد زیاد، احساس ناراحتی زیاد، یا ناراحتیِ بیش از حد انتظار داشتند. زنان بیش از مردان احساس ناراحتی می‌کردند.

مرجع:

Schoen RE, Weissfeld JL, et al. “Patient Satisfaction with Screening Flexible Sigmoidoscopy.” Archives of Internal Medicine. Vol. 160, June 26, 2000.

• در میان متخصصان ماهرِ رادیولوژی شکم که کولونوسکوپی مجازی انجام می‌دادند، توانایی پیدا کردن پولیپ‌ها با استفاده از روش‌های نمایش دوبعدی و سه‌بعدی، مشابه بود، اگرچه در بعضی موارد نتایج به‌دست آمده با روش نمایش سه‌بعدی بهتر بود. ارزیابی یکی بودن نتایج کسانی که تصویر‌ها را تفسیر می‌کردند (متخصصین رادیولوژی جداگانه اختلالات مشابهی را تشخیص می‌دادند ) نشان می‌داد که در مورد تصاویر سه‌بعدی موافقت وجود داشت اما این موافقت به‌خوبی نتایج تصاویر دوبعدی نبود.
• کولونوسکوپی مجازی تکنیک در حال رشد و پیشرفت سریعی برای تشخیص پولیپ‌های کولورکتال است و اجازۀ دیدن با روش‌های نمایش دوبعدی و سه‌بعدی را می‌دهد. این روش به‌عنوان جایگزین بالقوۀ غیرتهاجمی برای تشخیص پولیپ‌های کولورکتال در حال استفاده است.
• برای ۱۶ بیماری که قبلاًً در آزمایش سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر یا آزمایش تنقیه باریمی و مشکوک به داشتن پولیپ بودند کولونوسکوپی مجازی تجویز شد و سه روش نمایش اختصاصی دو بعدی و سه‌بعدی آزمایش شدند. سه متخصص ماهر رادیولوژی شکم هر یک به‌طور جداگانه، هر مورد آزمایش را تحلیل کردند و سپس هر بیمار شش هفتۀ بعد دوباره آزمایش شد.

نتایج تفسیر ۱ و ۲ برای هر دو روش دو بعدی و سه‌بعدی در میان تفسیرکنندگان یکسان بود. توافق کلی مشاهده‌کنند‌گان در مورد روش‌های نمایش سه‌بعدی خوب بود؛ و مشاهده‌کنند‌گان در مورد روش دو بعدی کم‌تر موافقت نشان دادند.

مرجع:

McFarland EG, Brink, JA, et al. “Spiral CT Colonography: Reader Agreement and Diagnostic Performance with Two- and Three-Dimensional Image-Display Techniques.” Radiology. Vol. 218, 2001.

مطالعۀ دلایل ایجاد سرطان

• کشیدن سیگار یک عامل خطر برای ابتلا به آدنوم‌های کولورکتال است. مشخص شده است که تغییرات به ارث رسیده در دو ژن (NQO1 و NYP1A1)، که در فعال شدن مواد سرطان‌زای داخل دود دخانیات مؤثرند، خطر ابتلا به آدنوم کولورکتال را افزایش می‌دهند.
  در این مطالعه، محققان نقش تغییر در ژن‌های CYP1A1 و NQ01 را در کنار کشیدن سیگار در شکل‌گیری آدنوم‌های کولورکتال بررسی کردند. این ژن‌ها در فعال کردن مواد سرطان‌زای داخل دود دخانیات نقش دارند. در حالی‌که مشخص شده مصرف دخانیات یک عامل خطرزا در ایجاد آدنوم‌های کولورکتال است، اما نقش این دو ژن مشخص نیست. برای این مطالعه ۷۷۲ نفر با حداقل یک آدنوم پیشرفته و ۷۷۷ نفر که هیچ آدنومی نداشتند پرسش‌نامه‌هایی را دربارۀ روش زندگی پر کردند و برای مشخص شدن اینکه آیا در آنها این دو ژن تغییر داشته یا نه، آزمایش ژنتیک خون انجام شد.
  محققان متوجه شدند که خطر داشتن آدنوم‌های پیشرفتۀ کولورکتال در سیگاری‌هایی که در ژن CYP1A1 یا NQ01 تغییر داشتند، افزایش پیدا کرده بود، و بیش‌ترین افزایش خطر در کسانی بود که در هر دو ژن تغییر داشتند. در کسانی که سیگار نمی‌کشیدند، تغییر در این ژن‌ها اثری در احتمال ابتلای آنها به آدنوم‌های کولورکتال نداشت.
  مرجع:
  Hou L, Chattergee N, Huang W-Y, et al. “CYP1A1 Val462 and NQ01 Ser187 Polymorphisms, Cigarette Use, and Risk for Colorectal Ademonas.” Carcinogenesis. Vol 26, No. 6, 2005.

(Microsomal epoxide hydrolase (EPHX1) مسئول از بین بردن مواد سرطان‌زای دود سیگار است. به‌نظر می‌رسد تغییرات در این ژن‌ها که فعالیت پروتئین EPHX1 را زیاد می‌کند باعث افزایش خطر آدنوم‌های کولورکتال شود، به‌خصوص در سیگاری‌های اخیر یا کسانی که هم‌اکنون نیز سیگار می‌کشند.
(Microsomal epoxide hydrolase (EPHX1) پروتئینی است که هیدروکربن‌های آروماتیک پلی سیکلیک موجود در دود سیگار را که، مشخص شده باعث سرطان می‌شوند، از بین می‌برد (به اجزای کوچک‌تر می‌شکند)، اگرچه در فرایند خرد کردن این مواد سرطان‌زا، EPHX1 مادۀ سرطان‌زای دیگری را تولید می‌کند،(benzo (a) pyrene 7,8 dihydrodiol 9,10 epoxide (BPDE).
محققان دو تغییر در ژن EPHX1 را که تصور می‌شود روی سطح فعالیت پروتئین EPHX1 اثر می‌گذارند، بررسی کردند. آنها ۷۷۲ فرد دارای آدنوم پیشرفتۀ کولورکتال را با ۷۷۷ فرد بدون بیماری مقایسه کردند. اطلاعات دقیق دربارۀ سابقۀ سیگار کشیدن از یک پرسش‌نامۀ مربوط به عامل خطر‌زا که شرکت‌کنندگان هنگام حضور در مطالعۀ PLCO پر کرده بودند، جمع‌آوری شد.

محققان متوجه شدند شرکت‌کنندگانی که تغییراتی در ژن EPHX1 دارند، که باعث فعالیت بیش‌تر پروتئین می‌شود، در معرض خطر بیش‌تری برای داشتن آدنوم کولورکتال هستند. این مسئله به خصوص در مورد دستۀ سیگاری‌های اخیر یا کسانی که هم اکنون نیز سیگار می‌کشیدند صدق می‌کند.

مرجع:

Huang W, Chatterjee N, et al. “Microsomal Epoxide Hydrolase Polymorphisms and Risk for Advanced Colorectal Adenoma.” Cancer Epidemiology, Biomarkers & Prevention. Vol 14, Issue 1. 2005.

• با آنکه به‌نظر می‌رسد آهن به‌عنوان عامل خطرزا برای سرطان کولورکتال باشد، هیچ رابطه‌ای بین مقدار آهن دریافتی از رژیم غذایی و خطر آدنومی کولورکتال، به‌عنوان شرایط پیش‌ساز سرطان کولورکتال، پیدا نشد. به‌علاوه ثابت نشد که تغییرات ژنتیک که سطح آهن خون را افزایش می‌دهد ربطی به خطر آدنوم داشته باشد.
  تصور می‌شد که هم دریافت آهن و هم میزان آهن خون با افزایش خطر آدنوم و سرطان خون در ارتباط باشند. محققان دریافت آهن و تغییر ژنتیک را در ۶۷۹ فرد دارای آدنوم پیشرفتۀ کولورکتال و ۶۸۷ شاهد (فرد بدون بیماری) بررسی کردند. اطلاعات دریافت آهن، از پاسخ شرکت‌کننندگان به یک پرسش‌نامه دربارۀ تغذیۀ آنها به‌دست آمد. و سرانجام اینکه محققان هیچ ارتباطی بین دریافت آهن و خطر آدنوم پیدا نکردند.

تغییرات در ژن هموکروماتوز (HFE(Human Hemochromatosis روی سطح آهن خون اثر می‌گذارد. محققانی که مدل‌های چند شکلیِ مختلف (polymorphisms)، یا تغییرات این ژن‌ها را بررسی کردند، ارتباطی بین پلی مورفیسم و خطر آدنوم پیدا نکردند.

مرجع:

McGlynn KA, Sakoda LC, et al. “Hemochromatosis Gene Mutations and Distal Adenomatous Colorectal Polyps.” Cancer Epidemiology, Biomarkers & Prevention. Vol. 14, Issue 1. 2005.

• کسانی که کلسیم دریافتی بالایی داشتند، بیش‌تر از ۱۲۰۰ میلی گرم در روز، خطر کم‌تری از لحاظ آدنوم‌های کولورکتال، که پیش‌ساز سرطان است، داشتند.
  کلسیم به‌وسیلۀ کم کردن مواجهه با مواد خطرناک در روده، یا با اثر گذاشتن روی فعالیت‌های سلولی مختلف در کولون مانند رشد و مرگ سلولی می‌تواند خطر تومور‌های کولورکتال را کاهش دهد.

اطلاعات دریافتی کلسیم از پاسخ افراد به یک پرسش‌نامه دربارۀ تغذیۀ آنها به‌دست آمد. محققان متوجه شدند که کسانی که بیش‌ترین مقدار دریافت کلسیم را دارند، کم‌ترین خطر را از لحاظ آدنوم کولورکتال دارند. ارتباط بین دریافت کلسیم و خطر آدنوم در مورد کلسیمی که از منابعی غیر از غذاهای روزمره و مکمل‌های غذایی دریافت می‌شد، و آدنوم کولون انتهایی (دورترین بخش کولون از معده) قوی‌تر بود.

مرجع:

Peters U, Chatterjee N, et al. “Calcium Intake and Colorectal Adenoma in a U.S. Colorectal Cancer Early Detection Program.” American Journal of Clinical Nutrition. Vol. 80. 2004.

اختلاف در ژن گیرندۀ حساس به کلسیم با آدنوم‌های پیشرفتۀ کولورکتال، که پیش‌ساز سرطان است، ارتباط داشت. همچنین، یک ارتباط حفاظتی بین دریافت کلی کلسیم و خطر آدنوم پیشرفتۀ کولورکتال پیدا شد.
به‌نظر می‌رسد گیرندۀ حساس به کلسیم (CASR(Calcium Sensing Receptor واسطۀ نقش کلسیم در پیشگیری از سرطان باشد. محققان سه پلی مورفیسم، یا تفاوت شایع را در این ژن‌ها در ۷۷۲ فرد دارای آدنوم پیشرفتۀ کولورکتال و ۷۷۷ فرد بدون بیماری بررسی کردند، و سرانجام ارتباطی بین آدنوم پیشرفتۀ کولورکتال و این پلی مورفیسم‌ها (چند شکلی بودنِِ ژن‌ها) پیدا کردند. این اولین مطالعه برای ارزیابی ارتباط بین دگرگونی در این ژن و خطر آدنوم کولورکتال است. در نتیجه این مطالعه اطلاعات جدیدی که نشان دهندۀ نقش واسطه CASR در پیشگیری از سرطان است، ارائه می‌دهد.
همچنین این مطالعه از طریق بازنگری جواب‌های شرکت کنندگان به یک پرسش‌نامه دربارۀ نوع تغذیۀ آنها که دارای سؤالاتی دربارۀ دریافت غذایی کلسیم‌دار و مصرف مکمل‌ها بود،نقش کلسیم را بررسی کرد. به ازای هر ۱۰۰۰ میلی‌گرم کلسیمی که توسط شرکت‌کنندگان دریافت می‌شد، ۲۱ درصد از خطر آدنوم¬ پیشرفتۀ کولورکتال در آنها کم‌تر می‌گردید.
مرجع:

Peters U, Chatterjee N, et al. “Association of Genetic Variants in the Calcium- Sensing Receptor with Risk of Colorectal Adenoma.” Cancer Epidemiology, Biomarkers & Prevention. Vol. 13, Issue 12. 2004.

• اختلاف(VDR(Variant in The Calcium Sensing Receptor در ژن گیرندۀ ویتامین د (D) با خطر آدنوم پیشرفتۀ کولورکتال، که پیش‌ساز سرطاناست، ارتباطی نداشت. یک متابولیت ویتامین د، ۱,۲۵(OH)2D، با آدنوم پیشرفته ارتباطی نداشت. متابولیت Metabolite دیگر، ۲۵(OH)D، ارتباط معکوسی با آدنوم پیشرفته در زنان داشت ولی این ارتباط در مردان وجود نداشت.
  ممکن است ویتامین د (D) در پیشگیری از سرطان کولورکتال نقش داشته باشد، و این عمل ممکن است با واسطۀ گیرندۀ ویتامین د (VDR) انجام شود. محققان چند شکلی بودن، یا اختلاف در ژن گیرندۀ ویتامین د (D)، به نام VDR TaqI را در ۷۶۳ فرد دارای آدنوم پیشرفتۀ کولورکتال و ۷۷۴ فرد بدون بیماری بررسی کردند، و هیچ ارتباطی بین این پلی مورفیسم (چند شکلی بودن) و آدنوم پیدا نکردند.

همچنین محققان سطح سرمی دو متابولیت ویتامین د، ۱,۲۵(OH)2D and 25(OH)D، در خون را در یک مجموعه دارای ۳۹۴ مورد و ۳۹۷ شاهد اندازه‌گیری کردند، و متوجه شدند که سطح سرمی ۱,۲۵(OH)2D ارتباطی با خطر آدنوم ندارد. اگرچه در مورد متابولیت دیگر، ۲۵(OH)D، محققان متوجه شدند که سطح‌های سرمی بالا‌تر با کاهش خطر آدنوم در زنان و نه مردان در ارتباط است.

در گروه زنان وقتی کسانی که دارای ۲۰ درصد بالایی سطح سرمی‌اند را با کسانی که دارای ۲۰ درصد پایینی سطح سرمی هستند مقایسه کنیم، می‌بینیم که خطر آدنوم‌های پیشرفته ۷۳ درصد کاهش پیدا کرده است.

مرجع:

Peters U, Hayes, RB, et al. “Circulating Vitamin D Metabolites, Polymorphism in Vitamin D Receptor, and Colorectal Adenoma Risk.” Cancer Epidemiology, Biomarkers & Prevention. Vol. 13, Issue 4. 2004.

• کسانی که مقدار زیادی فیبر در رژیم غذایی آنها وجود داشت، در معرض خطر کم‌تری از نظر آدنوم کولورکتال- وضعیتی که پیش‌ساز سرطان است- بودند.
  اثر بالقوۀ فیبر غذایی روی خطر سرطان کولورکتال مورد بحث است. محققان ریافت فیبر از غذا و مکمل‌های غذایی را در ۵۹۱/۳ فرد دارای آدنوم و ۹۷۱/۳۳ فرد بدون بیماری بررسی کردند، و متوجه شدند که هم در مردان و هم در زنان خطر آدنوم با افزایش فیبر غذایی دریافتی، کاهش پیدا کرد. آنهایی که از نظر دریافت فیبر در گروه ۲۰ درصد بالایی بودند، یعنی کسانی که تقریباً در روز ۲۴ گرم فیبر بیش‌تر از کسانی که در گروه ۲۰ درصد پایینی بودند مصرف می‌کردند، ۲۷ درصد در مقایسه با گروه ۲۰ درصد پایینی مصرف، کم‌تر خطر آدنوم کولورکتال داشتند.
• مرجع:
  Peters U, Sinha R, et al. “Dietary Fibre and Colorectal Adenoma in a Colorectal Cancer Early Detection Programme.” Lancet. Vol. 361. 2003.