جستجو در سایت

برنامه مراقبت در دوران گذار

برنامه مراقبت در دوران گذار
تیر ۲۳, ۱۳۹۷

برنامه مراقبت در دوران گذار

Transitional Care Planning

مقدمه

این خلاصه مخصوص استفاده بیماران درباره برنامه مراقبت در دوران گذار، از خلاصه‌ای برگزیده شده که توسط متخصصان سرطان برای استفاده متخصصان سلامت تهیه شده است. این اطلاعات و دیگر اطلاعات معتبر در مورد درمان سرطان، آزمایش‌های غربالگری، پیشگیری، مراقبت حمایتی در پایگاه علمی، پزشکی و آموزشی مؤسسه تحقیقات، آموزش و پیشگیری سرطان موجودند. در این خلاصه، مراقبت در دوران گذار، ارزیابی آن و گزینه‌های مراقبتی آن توضیح داده شده است.

برنامه مراقبت در دوران گذار چیست؟

برنامه مراقبت در دوران گذار، به ادامه مراقبت بدون وقفه بیماران مبتلا به سرطان، در گذار از مراحل مختلف سرطان کمک می‌کند:

گذار به معنای گذر از مرحله‌ای به مرحله دیگر است. برنامه مراقبت در دوران گذار، پلی است بین دو مرحله از درمان. با تغییر هدف درمان یا محل آن، بیمار ممکن است در حین این گذار با مشکلاتی روبرو شود. لازم است بیماران درباره شرایط بیماری و گزینه‌های درمانی، باتوجه به نیازهای خانواده، مسائل مالی، شغل، باورهای مذهبی یا معنوی و کیفیت زندگی خود تصمیماتی بگیرند. بیماران ممکن است با مشکلاتی چون یافتن یک مرکز مناسب توانبخشی، بدست آوردن تجهیزات مخصوص، یا پرداخت هزینه مراقبت‌های لازم روبرو باشند. ممکن است دچار اختلالات روانی از قبیل افسردگی یا اضطراب باشند. برنامه مراقبت در دوران گذار به بیمار و خانواده وی در شناسایی و برطرف ساختن این مشکلات کمک می‌کند و در نتیجه باعث بهبود وضع سلامت بیمار می‌شود.

برای به‌دست آوردن اطلاعات بیش‌تر به مقالات زیر مراجعه کنید:

  • اضطراب.
  • افسردگی.
  • درد.

برنامه مراقبتی در دوران گذار می‌تواند شامل حمایت از بیمار و خانواده‌اش و آموزش و معرفی منابع مورد نیاز به آنها شود. در مطلوب‌ترین حالت، این برنامه به شکل گروهی و به‌وسیله گروه بهیاران بیمار انجام می‌شود. وجود روابط نزدیک و صمیمی ‌بین اعضای گروه از اهمیت بالایی برخوردار است و این روابط شامل روابط میان اعضای گروه پزشکی و خانواده بیمار می‌شود.

هدف‌های درمان سرطان با تغییر وضعیت بیماری تغییر می‌کند.

هر نوع سرطان نیازمند مراقبتی متفاوت است و هدف‌های درمان بیمار با توجه به بهتر یا بدتر شدن وضعیت بیماریش تغییر می‌کند. مراقبت‌های مربوط به سرطان شامل موارد زیر است:

  • درمان فعال: روش درمانی که به‌منظور معالجه سرطان انجام می‌شود.
  • مراقبت حمایتی: مراقبتی که به‌منظور پیشگیری یا درمان هر چه سریع‌تر نشانه‌های بیماری؛ عوارض جانبی درمان؛ و مشکلات روانی، اجتماعی و معنوی مربوط به سرطان یا درمان آن انجام می‌شود.
  • درمان تسکینی: درمانی است که به‌منظور تسکین نشانه‌های دردناک بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیمار انجام می‌شود. از درمان تسکینی در کنار دیگر روش‌های درمانی سرطان و یا به‌منظور راحتی بیمار در روزهای پایانی زندگیش، در زمانی که درمان متوقف شده است، استفاده می‌شود.

برنامه مراقبت در دوران گذار به بیماران و خانواده‌هایشان در مسائل پزشکی، عملی و احساسی که در طول کنارآمدن با این مراحل و هدف‌های مختلف درمان با آنها روبرو می‌شوند، کمک می‌کند.

بیمار در دوران بیماری ممکن است به چندین روش مختلف تحت مراقبت قرار گیرد.

بیش‌تر مراقبت‌هایی که بیماران مبتلا به سرطان دریافت می‌کنند در مکان‌هایی به‌جز بیمارستان ارائه می‌شود. ممکن است مکان ارائه این مراقبت‌ها به بیماران در دوره‌های مختلف بیماری چندین بار تغییر کند. و حتی بیماران این مراقبت‌ها را در بیمارستان نیز دریافت کنند، یا به‌عنوان یک بیمار سرپایی در منزل تحت مراقبت قرار بگیرند، یا در یک بیمارستان خصوصی، یک مرکز توانبخشی (مکانی مخصوص انجام تمرین‌های خاص، مانند تمرین‌هایی به‌منظور به‌دست آوردن مجدد توان یا توانایی تحرک) یا اگر در روزهای پایانی عمر باشند، در یک آسایشگاه ویژه بیماران درمان‌ناپذیر ، این مراقبت‌ها را دریافت کنند.

ارزیابی‌های مربوط به برنامه مراقبت در دوران گذار

در ارزیابی، اطلاعاتی که به گروه پزشکی در شناسایی و برطرف ساختن مشکلات بیمار در سازگاری با تغییر روش‌های مراقبت کمک می‌کند، جمع‌آوری می‌شود.

ابتلا به سرطان به‌جز شرایط جسمانی بیمار بر جنبه‌های دیگری از زندگی وی نیز تأثیر می‌گذارد. سرطان بهداشت روانی، زندگی خانوادگی، توانایی اشتغال، برنامه‌ریزی مالی، روابط اجتماعی و ایمان بیمار را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. بسیاری از بیماران با گذر از یک مرحله مراقبتی به مرحله‌ای دیگر در یک یا چند مورد از مواردی که ذکر شد دچار مشکل خواهند شد. برای نمونه، ممکن است خانواده بیمار در تهیه تجهیزات خانگی مخصوص یا استفاده از آنها با اشکال روبرو شوند، و یا بیمار، در پذیرش تغییر مرحله مراقبت از مرحله معالجه سرطان به مرحله صرفاً تسکینی یا مراقبت در آسایشگاه مخصوص بیماران درمان‌ناپذیر، با مشکل روبرو شود. باید دانست روش مراقبت در دوران گذار برای هر بیمار و خانواده او منحصربه‌فرد است. ارزیابی به شناسایی بیمارانی که در دوران گذار دچار مشکل می‌شوند کمک می‌کند و نیز درتعیین نوع حمایتی که می‌تواند به آسان‌تر شدن این تغییرات برای آنها کمک کند، پی می‌برند. این ارزیابی‌ها شامل سابقه کامل پزشکی؛ آزمایش کامل جسمانی؛ بررسی مهارت‌های یادگیری؛ بررسی توانایی انجام فعالیت‌های روزمره زندگی؛ ارزیابی بهداشت روانی؛ خلاصه‌ای از خدمات اجتماعی در دسترس بیمار؛ و معرفی بیمار به مراجع مربوطه در صورت نیاز به یاری در مسائلی از قبیل حمل و نقل، مراقبت در خانه، تغذیه سالم و مدیریت مصرف دارو، می‌شود.

ارزیابی، به‌عنوان روندی معمول، به دفعات در طول ابتلای بیمار به سرطان انجام می‌شود.

هنگام انتقال بیمار از یک مکان به مکانی دیگر- مثلاً انتقال از بیمارستان به منزل- ارزیابی انجام می‌شود. همچنین در طی بیماری و معمولاً در زمان تشخیص سرطان، پس از پایان دوره‌ای از درمان، در هنگام بازگشت سرطان، توقف مراقبت به‌منظور درمان و قطع روند درمان ( شروع مراقبت‌های مربوط به دوره پایانی زندگی) نیز ارزیابی انجام می‌شود. ممکن است بیمار در چنین زمان‌هایی دچار استرس عاطفی بیش‌تری شود. با ارزیابی‌های مرتب می‌توان این مسائل و دیگر دلایل ایجاد پریشانی در بیمار، مانند از دست دادن شغل یا فوت یکی از عزیزان یا مراقبت‌کنندگان وی را شناسایی کرد.

از آنجا که هیچ‌کس نیازهای قطعی بیمار را در آینده نمی‌داند، در طول دوران سرطان، ارزیابی به‌عنوان بخشی از روال معمول مراقبت، به دفعات صورت می‌پذیرد. با این کار انجام خدمات مناسب در زمانی‌هایی که به آنها نیاز باشد، تضمین می‌شود.

تمامی ‌اعضای گروه پزشکی بیمار در فرایند ارزیابی شرکت دارند.

در برنامه‌ریزی به‌منظور تغییر نوع مراقبت مربوط به سرطان، پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای گروه پزشکی، تمام جنبه‌های زندگی بیمار را که ممکن است تحت تأثیر آن تغییر قرار گیرد در نظر می‌گیرند. هر یک از متخصصان زیر، بخش‌های مختلفی از ارزیابی مربوط به مراقبت در دوران گذار را بر عهده دارند:

  • پزشک
  • پرستار
  • متخصص تغذیه
  • مددکار اجتماعی
  • روانشناس
  • معتمد مذهبی
  • فیزیوتراپیست
  • متخصص کار درمانی

برای تعیین برنامه مراقبتی در دوران گذار انواع ارزیابی‌های زیر انجام می‌شود:

ارزیابی جسمانی

در ارزیابی جسمانی، سلامت عمومی ‌بیمار، برنامه درمانی وی و تغییرات ایجاد شده در وضعیت سرطان با در نظر گرفتن موارد زیر بررسی می‌شود:

  • نوع و مرحله سرطان.
  • نشانه‌های سرطان.
  • عوارض جانبی درمان.
  • مصرف یا عدم مصرف دخانیات توسط بیمار.
  • پیچیدگی‌ها و عوارض جانبی مربوط به تغذیه.
  • توانایی انجام فعالیت‌های روزمره.

برای آگاهی بیش‌تر به مقالات زیر مراجعه کنید:

  • تغذیه در مراقبت از سرطان.
  • ترک سیگار و خطرات ادامه مصرف آن در بیماران مبتلا به سرطان.

ارزیابی‌های مربوط به خانواده و خانه

عواملی مثل سن بیمار و نحوه زندگی او بر سازگاری وی با تغییر مرحله مراقبت تأثیرگذار است. در اینگونه از ارزیابی موارد زیر بررسی می‌شوند:

  • سن بیمار و اعضای خانواده او.
  • نحوه زندگی بیمار.
  • آیا بیمار دارای همسر و فرزند است یا نه.
  • میزان تحصیلات بیمار و خانواده‌اش.
  • زبانی که در منزل بیمار، به آن صحبت می‌شود.
  • باورها و اعمال مذهبی بیمار.
  • اینکه آیا اعضای خانواده و دوستان می‌توانند در طول درمان به بیمار کمک کنند یا نه.
  • سن ساختمان منزل و نقشه آن. آیا در صورت لزوم، تجهیزات پزشکی (از قبیل تخت خواب بیمارستان، مخزن اکسیژن، یا مانیتور قابل حمل) در اتاق خواب خانه جا می‌شوند و اینکه آیا سیم‌کشی منزل برای تأمین برق مورد نیاز این تجهیزات کافی است؟ آیا فرد، با صندلی چرخ‌دارمی‌تواند به‌راحتی در قسمت‌های مختلف خانه حرکت کند؟

ارزیابی سلامت روانی

دوران گذار برای بیمار و خانواده او دوره پرتنشی است. نوع روابط موجود بین بیمار و خانواده‌اش و دیگران به تعیین نوع خدماتی که خانواده‌اش برای کنار آمدن با دوران گذار نیاز دارند، کمک می‌کند. در این ارزیابی ممکن است پرسش‌های زیر مطرح شوند:

  • بیمار و خانواده او درباره سرطان و هدف‌های درمان چه احساسی دارند؟ گاهی بیماران دچار مشکلاتی جدی همچون افسردگی یا اضطراب می‌شوند. اعضای خانواده نیز ممکن است به دلیل احساساتی که دارند نیاز به کمک داشته باشند. این مشکلات اغلب قابل درما‌نند. پزشک یا بهیار می‌تواند بیمار و خانواده‌اش را به یک گروه حمایتی، مشاور یا مددکار بهداشت روانی معرفی کند.
  • باورها وارزش‌های مهم در نظر بیمار چیستند و اینکه آیا بر تصمیمات راجع به روش درمان تأثیر می‌گذارند؟
  • خانواده بیمار در گذشته چگونه با تنش‌ها و موقعیت‌های بحرانی کنار آمده است؟ پاسخ به این پرسش به پیش بینی واکنش آنها در برابر تنش ناشی از تغییراتی که در درمان بیمار ایجاد می‌شود کمک می‌کند.
  • آیا در منزل بیمار مشکلاتی وجود دارد که مربوط به سرطان نباشد، اما بر کیفیت سازگاری بیمار و خانواده‌اش با تغییرات تأثیر بگذارند؟
  • آیا در گذشته یا حال اختلالات روانی در خانواده وجود داشته یا دارد؟
  • آیا بیمار در گذشته مورد سوء‌استفاده جسمی ‌قرار گرفته است؟
  • در صورتی‌که بیمار در نظر دارد در خانه تحت‌مراقبت قرار بگیرد، آیا بیمار یا عضو دیگری از خانواده او سیگاری است یا از مشروبات الکلی یا مواد مخدر استفاده می‌کند؟ کشیدن سیگار در نزدیکی تجهیزات مربوط به اکسیژن بسیار خطرناک است.
  • افرادی از اعضای خانواده که وظیفه دادن دارو یا انجام دیگ مراقبت‌ها از بیمار را بر عهده دارند، باید کاملاً هشیار باشند و تحت تأثیر هیچ ماده‌ای که بر تواناییشان در انجام دقیق وظیفه‌شان به گونه‌ای که تجویز شده تأثیر بگذارد، نباشند.

برای آگاهی بیش‌تر به مقالات زیر مراجعه کنید:

  • اختلال ناشی از اضطراب.
  • اختلالات شناختی و روان آشفتگی.
  • افسردگی.
  • سازگاری طبیعی و اختلالات مربوط به سازگاری.
  • اختلال استرس‌زای پس از آسیب.
  • مسئله سوء‌مصرف مواد مخدر در سرطان.

ارزیابی اجتماعی

پزشکان و دیگر متخصصان می‌توانند بیمار را به مراکز ارائه خدمات مراقبتی در دسترس بیمار معرفی کنند. مختصری از نحوه ارزیابی به‌منظور چگونگی دسترسی بیماران به انواع خدمات اجتماعی عبارتند از:

  • بیمار در منزل و محل زندگی از چه حمایت‌هایی بهره‌مند است؟ چگونه و با استفاده از چه وسیله نقلیه‌ای در جلسات ملاقات پزشکی یا دیگر مکان‌ها حاضر می‌شود؟ محل زندگی بیمار بر خدماتی که او می‌تواند دریافت کند و نیز نحوه حضور در جلسات ملاقات مربوط به درمانشتأثیر می‌گذارد. می‌توان بیمار را به مراکز محلی ارائه خدماتی چون مراقبت در خانه، رسانیدن غذا و دارو به منزل و حمل ونقل بیمار به مراکز درمانی و برگرداندن او از این مراکز، معرفی کرد.
  • آیا بیمار با مراقبت در آسایشگاه مخصوص بیماران درمان‌ناپذیر و مراقبت تسکینی و یا با برنامه‌های مربوط به این مراقبت‌ها در محل زندگی خود، آشناست؟ (برای آگاهی بیش‌تر به خلاصه مربوط به روزهای پایانی زندگی مراجعه کنید)
  • پیش از آنکه مراقبت در منزل مورد بررسی قرار بگیرد، باید امکانات درمانی و مراقبت در خانه را مورد توجه قرار داد. آیا در منزل بیمار کسی هست که از او مراقبت کند یا اینکه بیمار اصولاً به کمک دیگران نیاز دارد؟
  • آیا مراقبت‌کننده اصلی، شخصی را به‌عنوان کمک دارد تا او را در انجام وظایف مراقبتیش یاری دهد تا این امکان برای مراقبت‌کننده اصلی فراهم باشد که گاهی به خود استراحت دهد؟
  • تغییرات چگونه بر توانایی اشتغال بیمار تأثیر می‌گذارند؟
  • آیا بیمار تحت پوشش بیمه قرار دارد (انواع بیمه‌های خدمات درمانی و تسهیلاتی از این قبیل).
  • منابع مالی بیمار چیست؟ هزینه درمان چگونه پرداخت خواهد شد؟

ارزیابی معنوی

آگاهی از نقشی که معنویت و مذهب در زندگی بیمار دارد، به گروه بهیاری کمک می‌کند که از چگونگی تأثیر این باورها بر نحوه سپری کردن حالت گذار توسط بیمار آگاه شوند. ارزیابی معنوی ممکن است شامل پرسش‌های زیر باشد:

  • آیا بیمار خود را فردی مذهبی می‌داند؟
  • اهمیت مذهب از نظر بیمار چیست؟
  • آیا سرطان یا درمان آن موجب دلسردی روانی شده است؟
  • آیا بیمار از سوی گروه مذهبی خود حمایت می‌شود؟ بسیاری از بیماران ملاقات با هم کیشان و افراد گروه‌های مذهبی خود را ارزشمند می‌دانند. ممکن است بیمار بخواهد در طول درمان با یک مشاور امور مذهبی (برای مثال یک روحانی) گفت‌وگو کند.

گزینه‌های مراقبت در دوران گذار

برای نیازهای مختلف، روش‌های مراقبت متفاوتی وجود دارد. مراقبت در دوران گذار می‌تواند شامل مدیریت شرایط پزشکی و بازتوانی بیمار، به اضافه ارائه خدمات حمایتی به‌منظور برطرف ساختن نیازهای اساسی مانند آسایش، بهداشت، امنیت و تغذیه و یا خدمات حمایتی دیگریجهت برطرف کردن نیازهای آموزشی، اجتماعی، معنوی و مالی نیز باشد. در ادامه فهرستی از برخی از گزینه‌های مراقبتی در دوران گذار، با توجه به نیازهای ارزیابی شده بیماران آمده است:

مکان ارائه خدمات مراقبتی

  • بیمارستان
  • بیمارستان خصوصی
  • بخش یا آسایشگاه مخصوص توان‌بخشی
  • منزل بیمار
  • منزل یکی از اعضای خانواده بیمار که وظیفه مراقبت از وی را بر عهده گرفته است.
  • آسایشگاه مخصوص بیماران درمان‌ناپذیر.
  • خدماتی که می‌تواند در محل آسایشگاه انجام شود و یا در منزل بیمار.

(برای آگاهی بیش‌تر به خلاصه مربوط به روزهای پایانی زندگی مراجعه کنید)

مراقبین

متخصصان و مراقبین با یکدیگر به‌عنوان یک گروه همکاری می‌کنند و به بیماران، خدمات مورد نیازشان را در منزل یا درمانگاه‌ها یا دیگر مکان‌های مخصوص ارائه می‌کنند. این افراد می‌توانند جزو افراد زیر باشند:

  • پزشک.
  • پرستار.
  • متخصص تغذیه.
  • فیزیوتراپیست.
  • متخصص کار درمانی.
  • مددکار اجتماعی.
  • متخصص امور مربوط به سلامت روانی.
  • افراد معتمد مذهبی.
  • دوستان و همنشینان بیمار.
  • خدمات مراقبت در خانه.

برنامه‌های مراقبتی می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

  • برنامه‌های مربوط به شرایط داغدیدگی.
  • گروه‌های حمایتی اجتماعی.
  • آژانس‌های مشاوره کاریابی.
  • آژانس‌های سلامت در منزل.
  • آژانس‌های تزریق در منزل.
  • سازمان‌های ارائه کننده کمک‌های قانونی.
  • برنامه‌های مربوط به مراقبت تسکینی.

حمایت دارویی و پزشکی

  • مهار درد و نشانه‌های سرطان (برای آگاهی بیش‌تر به خلاصه مربوط به درد مراجعه کنید)
  • شیمی‌درمانی.
  • انتقال و تزریق خون.
  • داروهایی که موجب رشد و بلوغ سلول‌های خونی می‌شوند.
  • آنتی‌بیوتیک‌ها (داروهایی که به‌منظور درمان عفونت‌ها از آنها استفاده می‌شود)
  • درمان‌هایی که موجب بهبود یا بازیابی کامل عملکرد ریه می‌شوند
  • مراقبت‌های مربوط به پوست و زخم (جراحت)

حمایت تغذیه‌ای

بیمار ممکن است بتواند به شکل طبیعی غذا بخورد و یا نیاز به مکمل‌های خوراکی داشته باشد و یا مجبور باشد از طریق رگ‌هایش تغذیه کند. (برای آگاهی بیش‌تر به خلاصه مربوط به تغذیه در مراقبت از سرطان مراجعه کنید)

تجهیزات خاص

اگر به تجهیزات خاصی نیاز باشد، نوع آن تجهیزات بستگی به شرایط بیمار دارد. برخی از تجهیزاتی که به‌طور معمول مورد نیازند، عبارتند از:

  • اسباب پزشکی (مانند سوند، لوله‌های مربوط به تخلیه ادرار یا خون و کیسه‌های مخصوص کولوستومی ‌(Colostomy)
  • وسایل کمکی (صندلی چرخدار، واکر (Walker)، رخت خواب و تشک‌های مخصوص)
  • پمپ‌های (مخازن) مخصوص وارد کردن دارو به بدن.
  • دستگاه تنفس مصنوعی.

ملاحظات خاص

مراقبت از بیمار در منزل، می‌تواند بار مسئولیت جسمانی و احساسی را که بر دوش بهداران از اوست افزایش دهد.

فشارهای عصبی و مسئولیت مراقبت از بیمار در خانه می‌تواند موجب ایجاد مشکلاتی در روابط خانوادگی شود و باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد. فعالیت‌های روزمره هر کسی می‌تواند تغییر کند. بسیاری از خانواده‌ها برای سازگاری با تغییر نقش‌هایی که بر اثر تغییرات ناشی ازسرطان روی می‌دهد مشکل دارند. ممکن است به‌منظور برطرف ساختن چنین مشکلاتی، والدین و افراد فامیل به مشاور ارجاع داده شوند.

به‌منظور مراقبت موفقیت‌آمیز در خانه، مهار درد عاملی کلیدی محسوب می‌شود. مصرف داروهای ضد درد (مسکن) به‌منظور بهبود حال عمومی ‌بیمار اغلب به‌عنوان بخشی از درمان است. مهار علائم ناشی از سرطان در بیمار، به خصوص مهار درد موجب سهولت کار بیمار و بهداران وی می‌شود. مهم است که اعضای خانواده و بهداران اهمیت استفاده از داروهای مسکن و دیگر روش‌های درمانی که موجب آسایش بیش‌تر بیمار می‌شوند را درک کنند.

برای آگاهی بیش‌تر به خلاصه‌های زیر مراجعه کنید:

  • اختلالات قلبی – ریوی.
  • خستگی مفرط.
  • تب، تعریق بیش از حد و گرگرفتگی.
  • مشکلات مربوط به معده و روده.
  • حالت تهوع و استفراغ.
  • درد.

در صورتی‌که مراقبت در منزل، موردنظر باشد، موارد زیر و موارد دیگری را باید بررسی کرد:

  • نوع مراقبتی که باید انجام شود.
  • مهارت‌های تصمیم‌گیری که هم برای بیمار و هم برای بهدار لازم هستند.
  • اینکه آیا تجهیزات مورد نیاز در منزل جا می‌شود یا نه.
  • میزان توانایی و تمایل خانواده – به تنهایی یا با کمک کارکنان مراقبت در خانه- برای مراقبت از بیمار.
  • این ارزیابی به تعیین اینکه آیا مراقبت از بیمار در خانه گزینه‌ای عملی است یا خیر کمک می‌کند.

برنامه مراقبت در دوران گذار به بیمار کمک می‌کند تا راه‌هایی را برای پرداخت هزینه‌های خدمات و مراقبت‌های مورد نیازش بیابد.

ممکن است (انواع بیمه‌های مربوط به خدمات پزشکی) بخشی از هزینه‌های پزشکی را پرداخت کنند. با این‌حال، پوشش این بیمه‌ها محدود است و ممکن است لازم باشد بیماران راه‌های دیگری برای پرداخت هزینه‌هایی که تحت پوشش بیمه نیستند بیابند.

برنامه مراقبت در دوران گذار شامل معرفی بیمار و خانواده وی به مراجعی می‌شود که می‌توانند به بیمار در پرداخت هزینه‌های مربوط به درمان که تحت پوشش بیمه نیستند کمک کنند. ممکن است مؤسسات خدمات اجتماعی بتوانند برخی از نیازهای مراقبتی را انجام دهند. برخیسازمان‌ها، تجهیزات پزشکی (از جمله صندلی چرخدار و تختخواب‌های مخصوص بیمارستان) را کرایه می‌دهند، خدمات کمکی کوتاه‌مدتی به شکل خدمات پرستاری یا خانه‌داری ارائه می‌دهند، یا حمل و نقل بیمار به مطب پزشک یا درمانگاه و برگرداندن او را به‌ عهده می‌گیرند.

مراقبت در دوران گذار ممکن است شامل مشاوره به منظور استخدام بیمار نیز بشود.

اغلب مبتلایان به سرطان مایلند به سر کار برگردند. اشتغال نه تنها برایشان درآمدی در پی خواهد داشت، بلکه همچنین برایشان حس داشتن یک زندگی عادی را به همراه خواهد داشت. در حین درمان، برخی از بیماران احساس می‌کنند که حالشان برای رفتن به سر کار به اندازه کافی خوب است. دیگران باید تا به پایان رسیدن درمان برای رفتن به سر کار صبر کنند. بیمارانی که دچار معلولیت می‌شوند یا پس از درمان نیازهای خاصی پیدا می‌کنند، شاید به هیچ وجه نتوانند به سر کارهای سابق خود برگردند.

می‌توان این گروه از بیماران را به مراکز خدماتی که بیماران را در مورد مسائل مربوط به اشتغال یاری می‌کنند، معرفی کرد. این خدمات شامل مشاوره مربوط به اشتغال، ارائه تحصیلات و آموزش مهارت‌های خاص و کمک در به‌دست آوردن و استفاده از فناوری و ابزارهای کمکی باشند.

اگر بیماری به سر کار خود برگردد، همکارانش شاید ندانند باید چه بگویند و یا ندانند که آیا بیمار مایل است درباره سرطان صحبت کند یا نه. آموزش مسائل مربوط به سرطان به همکاران بیمار در آسان‌تر شدن این دوران گذار مؤثر است.

تصمیمات مربوط به دوره پایانی زندگی

مراقبت از مبتلایان به سرطان پس از بروز علائم مربوط به آن و تشخیص سرطان آغاز شده و تا زمانی‌که بیمار در حال بهبودی است، معالجه شده یا فوت کند، ادامه می‌یابد. (برای آگاهی بیش‌تر به خلاصه‌های مربوط به روزهای پایانی زندگی و از دست دادن، سوگ و داغداری مراجعه کنید.) تصمیمات مربوط به دوره پایانی زندگی باید به سرعت پس از تشخیص سرطان و پیش از آنکه به آنها نیاز پیدا شود، گرفته شوند. این مسائل، مسائل خوشایند یا ساده‌ای برای فکر کردن نیستند، اما برنامه‌ریزی برای آنها می‌تواند بار مسئولیت اتخاذ تصمیم‌های اساسی برای بیمار را توسط اعضای خانواده، آن هم در زمانی که به لحاظ عاطفی غمگین هستند، سبک کند.

زاویه دید بیمار می‌تواند نشان‌دهنده پیش زمینه فلسفی، اخلاقی، مذهبی یا معنوی وی باشد. در صورتی‌که بیمار دارای تفکرات خاصی در مورد مسائل مربوط به دوره پایانی زندگی باشد، دیگران باید از این افکار آگاه شوند تا بتوانند آنها را مراعات کنند و انجام دهند. به دلیل حساسیت این مسائل، در بیش‌تر مواقع، بیماران، خانواده‌هایشان و پزشکان درباره این مسائل صحبت نمی‌کنند. افرا۰د اغلب فکر می‌کنند که بعداً زمان کافی برای صحبت درباره این مسائل وجود دارد. با این‌حال، در بسیاری از مواقع تصمیمات مربوط به دوره پایانی زندگی توسط کسانی گرفته می‌شود که از خواسته‌های بیمار آگاه نیستند. بیمار باید هر چه سریع تر(مثلاً، پس از پذیرش در بیمارستان) با پزشک و دیگر بهداران صحبت کند چون ممکن است بعداً توانایی اتخاذ این تصمیمات را نداشته باشد.

صحبت درباره این مسائل بسیار مهم است؛ چه بیمار در منزل تحت مراقبت باشد، چه در بیمارستان عمومی یا در بیمارستان خصوصی، چه در آسایشگاه مخصوص بیماران درمان‌ناپذیر و چه هر مکان دیگری.

ارسال شده در مجموعه مقالات

ارسال نظر

*

code